Pelgrimsroute naar de heilige Gosaikunde meren

Vandaag de eerste dag van de trektocht. Hier heb ik naar toe geleefd en er mega veel zin in!

Holi zegt dat het wandelschema aangepast is. We starten vanaf het geplande eindpunt. Een domper want dat betekent een lange rit met de bus in plaats van  een tocht van 2 uur. We leggen ons bij het onvermijdelijke neer. Ineens zegt ze: "1 April kikker in je bil!" Hoezo nog inburgeren?! We waren er met z'n allen ingetuind! Een hilarische start van de Pelgrimsroute......

                     

Na een korte hotsende en klotsende busrit in Sundarijal aangekomen. We klimmen de trappen op naar het begin van het Shiva Puri Reservaat waarna we steeds verder omhoog lopen totdat we de top bereiken, tevens de laatste plek om te lunchen volgens het uithangbord. Oeps...

                   

Het hele gebied lijkt onbewoond, soms loop ik alleen en voel me de koning te rijk. Wat een stilte. Wat een ruimte. En dan...zie ik de eerste besneeuwde bergtoppen! Ik stuiter zo ongeveer van blijdschap. Wat heb ik hier naar uit gekeken. En JA het voelt geweldig! Het lopen gaat soepel, ik voel me geaard en heel sterk ondanks dat het toch pittige wandelingen zijn. Machtig om dit weer te mogen ervaren, weer in de Himalaya te zijn!

               

Inmiddels zijn we in Phedi aangekomen, de laatste plek voordat we ons hoogste punt bereiken van deze trektocht. Het is een bijzondere plek, zo op die uitstekende rotspunt met uitzicht op waar we vandaan komen. Morgen naar de Laurabina La pas op 4.610 meter hoogte. Spannend!

                       

Een hele dag stijgen, over rotsen lopen, door sijpelend water en uiteindelijk in sneeuw. Regelmatig omhoog blikkend naar de top, die maar niet dichterbij lijkt te komen. Ineens ben ik dan toch boven, zie ik de eerste heilige meren. Een onbeschrijfelijk gevoel! Allerlei emoties gaan er door me heen. Ik voel tranen in mijn ogen, ontroering...

Op een steen zittend kijk ik om me heen totdat ik voel dat het tijd wordt om mijn gebedsvlaggen achter te laten en te gaan afdalen naar Gosaikunde.

                   

De laatste dagen lopen we grotendeels bergafwaarts en betreden we langzaamaan weer de bewoonde(re) wereld. Tot het moment komt dat ik weer afscheid neem van de Himalaya...

                    

Anita

Chitwan National Park

                     

Een groot deel van de dag zat ik in de bus. Als enigste toerist was het een bijzondere ervaring. Na aankomst in het resort voelde het verkoelende briesje heerlijk op mijn huid. De zon scheen uitbundig en de stilte was aangenaam.

Ik kreeg een mooie ruime, lichte kamer. Met een paar stappen bevond ik me op het houten terras dat uitkeek over de rivier. Ik genoot van het rustgevende uitzicht.

Met een ranger maakte ik een voettocht door het Tharu dorp. Ik waande me in Afrika! En wat was het hier schoon in verhouding met Kathmandu.

Die nacht werd ik wakker van het gebonk op het dak van golfplaten. 's Ochtends vroeg ik aan de ranger wat het geweest zou kunnen zijn. Verbaasd antwoordde hij: "This is the jungle Lady!"

                         
Na een spannende briefing wisten we wat te doen als we oog in oog kwamen te staan met wilde dieren. Dat was dan meteen het meest indrukwekkende! Tijdens onze jungletocht te voet, over de rivier en op een olifant heb ik geen enkel wild dier gespot....wel een ree en een pauwhaan...wauw..

Gelukkig wel afdrukken van neushoornpoten gezien dus er waren wel degelijk wilde dieren in het Chitwan National Park.
               
                         

De volgende ochtend vroeg uit de veren voor de birdwatch. Veel mooie vogels gezien en gehoord. Maar eerlijk gezegd werd ik afgeleid en aangetrokken door het op gang komen van het dagelijks leven van de Tharu's. Foto's vervangen hier mijn woorden!

                          

                          

                          
 
                          

Na het ontbijt zou ik terug reizen naar Kathmandu, Op weg naar de bus begaf de auto het en daar stonden we dan: Letterlijk in the middel of nowhere. Het komt allemaal goed zei de jongeman die me naar de bus zou brengen....Erop vertrouwen en me eraan over geven was de enigste optie.

Uiteindelijk na een dollemansrit vanuit een ander dorp vertrokken, want 'mijn' bus was zonder mij vertrokken. Niemand sprak Engels dus kon ik alleen maar hopen dat deze bus daadwerkelijk naar Kathmandu zou gaan: This is Nepal Lady! zei ik bij mezelf.

Je begrijpt dat ik goed aangekomen ben :-) Op tijd om me bij mijn reisgenoten aan te sluiten voor de trektocht!

Anita

   

      

Minder bekende plekjes in Kathmandu en Patan

Geland op Tribhuvan Airport en de positieve kriebels gieren door mijn lijf. Yes! Ik ben weer in Nepal! Kijken, ruiken voelen en herkennen. Mooi en bijzonder om zo ver van huis te zijn en me thuis te voelen in deze compleet andere wereld.

Samen met Thomas, Holi en Daan Vermeer mag ik een dag mee met een goede vriend van Holi die ons naar goed verborgen plekken brengt. Vol trots en passie vertelt hij de verhalen die erbij horen.

Geheel verwonderd betreed ik de wereld achter de voorgevels. Door kleine achterdeurtjes via smalle gangen stappen we op prachtige pleinen, met eigen tempels of stupa's. Komen we bij families die er met z'n allen samen wonen.

Bijvoorbeeld deze heilige plek ontstaan rond een heilige boom die ongehinderd groeit. De omgeving wordt er gewoon op aangepast. Een natuurlijke 'voetgangers-zone' tot gevolg!

De daarop volgende dagen struin ik rond door Thamel, Swayambhudnath en de omgeving van het Vajra Hotel. Best gaaf om alleen op pad te gaan!

                                 

Het bevalt goed om zo op mijn gemak aan te komen voordat ik me bij mijn reisgenoten aansluit om samen de Pelgrimsroute naar de heilige Gosaikunde meren te lopen. Ik kijk er naar uit om de Himalaya in te trekken! Maar ik ga eerst naar het Chitwan National Park in de Terai, tegen de grens met India aan.

Aan de vooravond van mijn 2e reis naar Nepal

Begin 2013

Aan de vooravond van de voorbereidingen op mijn 2e reis naar Nepal merk dat ik een soort balans op maak van wat mijn vorige reis me gebracht heeft. Ik durf te stellen dat ik nog steeds ruimte ervaar zowel in mijn lichaam als in mijn leven. Een lieve vriendin schreef dat ik begonnen ben mijn plekje in mijn eigen leven te creëren. Magische woorden!

Balans

Ik ervaar nu duidelijk dat ik ‘mijn verleden’ niet ben en/of hoef te leven. Ik pak dingen anders aan en ben me bewust dat dit een proces is. Dat ik niet ‘zomaar' vanuit een anders denken en doen, andere gevoelens heb. Het bewustzijn is er en dat is waardevol. Tenslotte ben ik ook niet in een paar weken of zelfs jaren gevormd tot de vrouw die ik nu ben. 

Het is belangrijk dat ik mijn gevoel en eventuele angst uitspreek (ook al lijkt het nog zo stom). Zo ben ik eerlijk naar mezelf en de ander toe. Goed geaard zijn en dicht bij mezelf blijven helpen me daarbij. Zo voorkom ik dat er een radartje gaat draaien dat een soort neerwaartse spiraal van gedachten en gevoelens veroorzaakt.

Grenzen

Ik wil grenzen verleggen maar tegelijkertijd binnen mijn eigen grenzen blijven. Grenzen die ik nodig heb om prettig te functioneren. Ook als dat niet binnen de geijkte kaders past. 

Moeilijk om niet meer te willen passen in dat, wat 'men' vindt hoe het hoort. Om me niet meer aan te passen. Niet dat ik nu overal tegenaan wil of ga schoppen. Zo is het zeker niet. Eerder: "Ik mag zijn zoals ik ben. Dat is goed genoeg". Een mantra voor mezelf een stukje dat nog dieper mag wortelen.

                                 

Voelen
Toch neem ik dit thema niet mee op reis naar Nepal. Ik ga voor de ervaring van het lopen, om de kracht van de Himalaya weer te voelen. Om gevoed te worden door de rust en het vertrouwen. Met volle teugen te genieten van alles wat ik tegen ga komen.

Op naar de Top
Dit keer ga ik een week eerder dan mijn reisgenoten naar Nepal voor een eigen programma. Zo mag ik o.a een dag met Daan Vermeer (reisjournalist) en Holi mee om allerlei, voor toeristen minder toegankelijke en bijzondere plekken te bezoeken.

Vertrek ik met een 'touristbus' naar de Terrai, dicht tegen de grens met India, om het Chitwan National Park te bezoeken.

Het hoogtepunt van mijn reis zal echter de Pelgrimsroute naar de heilige Gosaikunde meren zijn. Om die te bereiken zal ik de Laurabina La over steken, een pas op 4.620 meter hoogte. Ik heb er goed voor getraind en mega veel zin in!

Anita

Mijn innerlijke reis tijdens de trektocht

Oktober 2011
Uiteindelijk ging ik dus in oktober 2011 naar Nepal, ging ik de reis van mijn leven maken! Loslaten werd mijn thema, dát zou ik meenemen naar de Himalaya én achterlaten. 

De eerste dagen 

De reis naar het startpunt viel tegen, ondanks de tabletten tegen reisziekte werd ik zwaar beroerd en had ik last van alle indrukken die ik niet kon filteren. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?

De eerste dag lopen ging gemakkelijk: heerlijk zonnig weer, stilte en ruimte om me heen. Eindelijk in beweging. ’s Werelds hoogste bergtoppen zou ik gaan zien, dat alleen al riep een gevoel van euforie op. Ik liep gewoonweg in de Himalaya! Machtig! 

Die nacht sliep ik erg slecht, niet alleen door de harde matras met dito kussen. Alle onbekende geluiden drongen door de muren heen en mijn kamergenote lag zo heerlijk te snurken. Dat bood ruimte voor ‘angst’. Want ik moest morgen toch fit en uitgerust zijn, klaar voor de volgende wandeling?!

De tweede wandeldag bestond uit flink stijgen, dalen en weer stijgen, waarbij we ontelbare trappen omhoog liepen. Op een bepaald moment leken wel mijn benen wel van lood, mijn hart klopte als een bezetene en ik kon mijn dorst haast niet met water gelest krijgen.

En ja hoor, wat gebeurde er? Daar kwam dat venijnige stemmetje weer opzetten. “Ha, dacht je dat je wel even in de Himalaya een trektocht kon maken?” Tjonge jonge een dag serieus aan de wandel en de koek is op.” Oeps, lichamelijk en mentaal zakte ik in een dip, terwijl ik omhoog keek en alleen nog maar traptreden zag...

           

 

Verlammend 

Verlammend werkten die gedachten op me. Hoe was het mogelijk? In Nederland liep ik vele kilometers als een kievit! Ik ging op een steen zitten en keek eens rustig om me heen. 

Waarom was ik naar Nepal gekomen? Wat wilde ik bereiken? Opeens kwam de ingeving: Wat was voor mij op dat moment wél mogelijk? 

Dus weer in de benen, voor de ultieme test! Dat bleken 3 traptreden te zijn, 'piep'...Ik nam de volgende beslissing: niet meer omhoog kijken, 3 stappen zetten met de matra 'Work at Balance', op adem komen, een slok water drinken en weer verder lopen. Telkens en telkens weer.

Zo kwam ik aan het einde van de dag moe en koud in Ghorepani aan. Na een kop warme chocolademelk en het gezellig samenzijn met mijn reisgenoten voelde ik me geweldig. Ik had een overwinning behaald! Ik had gewonnen van mijn verlammende gedachten!

Lopend loslaten

Omgeven door veel groen, het geluid van de krekels en het geklater van de watervallen in de jungle, werd mijn hoofd tijdens het lopen steeds leger, stiller. 

Er kwam ruimte, rust en kracht voor in de plaats. Geweldig om de energie en pracht van de natuur te mogen ervaren. Ik voelde me krachtig verbonden met de aarde, een groots gevoel dat me tegelijkertijd ook heel nietig leek zijn in deze indrukwekkende omgeving. 

Er begon een hele andere energie door me heen te stromen. Dit was ook loslaten begreep ik. Loslaten eenvoudigweg door in de Himalaya te lopen!

Bewust loslaten
Toch wilde ik ook heel bewust afscheid nemen van 'stukjes' uit mijn leven. Daarvoor zaten immers de gedroogde witte roosjes in mijn rugzak; altijd bij de hand. 

Op de top bij Poon Hill zag ik een veld begroeid met paarse distels. Dát was dé plek om mijn eerste roos achter te laten. Heel symbolisch en bevrijdend voelde dat. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Wat een opluchting!

De daarop volgende dagen heb ik gelopen alsof ik gedragen werd. Lichtvoetig, 'stap-vast' en in mijn eigen cadans. Een onvergetelijke ervaring en een ongekend geweldig gevoel rijker! 

                 

 

Symbolisch loslaten

Onderweg heb ik nog een roos meegegeven aan het stromende water onder een waterval. Zo mooi, rustig voelde dat. Zonder tranen maar met een weten dat het juist was om dat stuk mee te geven aan het water. 

Schilderij
Mijn laatste roos liet ik achter in de warm-rode Nepalese aarde, die zichtbaar geworden was na een landverschuiving. Spontaan besloot ik wat van die aarde mee naar huis te nemen.

Ruim 2 jaar later heb ik deze aarde, vermengd met verf, verwerkt in een schilderij waardoor dit 'hoofdstuk' zelfs letterlijk verwerkt werd.

Anita

Reisverslag: Via de onbekende bestemming naar de Kathmandu Vallei

Terug naar de 'bewoonde wereld'
Weer in Pokhara verwende ik mezelf met een heerlijk warme douche! De eenvoud in de bergen stond in schril contrast met de luxe van ons hotel. Wat een immens verschil. 

Het voelde goed om uit te rusten en alle indrukken te verwerken. Tegelijkertijd verlangde ik naar nóg een wandeling, wilde ik terug naar de Himalaya. Gelukkig kon ik de besneeuwde bergtoppen nog zien....

De onbekende bestemming
 
Samen met Holi en haar moeder op de foto tijdens het bezoek aan haar geboortedorp. Ongelooflijk te zien in welke eenvoud deze lieve kanjer van een vrouw is opgegroeid. Diep respect!

Bezoek aan de Heiligdommen
Indrukwekkend om van dichtbij de rituelen te mogen ervaren tijdens de lichaamsverbrandingen aan de heilige Bagmati rivier in Pashupatinath. De Kora te lopen rond de enorme Stupa van Boudhanath terwijl de gebedsmolens draaiende gehouden worden. In Bakthapur waande ik me terug in de tijd met al die gebouwen en tempels van houtsnijwerk. Haast te veel om in me op te nemen.

  

In het klooster
3 Dagen verbleef ik in het mooie Kopan Klooster, omgeven door de monniken in hun rode kledij. Buiten de kloostermuren maakte ik contact met de plaatselijke bevolking die op het land werkte. Overal voelde ik me welkom in dit stukje 'niet toeristische' deel van Nepal. Geweldig om het leven in de Kathmandu Vallei van zo dichtbij mee te mogen maken.

                  

Wandelen in de Kathmandu Vallei
Ter afsluiting van deze prachtige reis 3 dagen, over weinig belopen paden gewandeld. Ik genoot weer van de inspanning, de stilte en de mooie uitzichten over de lieflijke groene heuvels met heel in de verte de langgerekte Himalaya range. Toch was er ook een weemoedig gevoel, want de laatste dagen in Nepal waren aangebroken. Elke dag een beetje afscheid nemen....ik wist echter héél zeker: Ik zou terug komen!
 
                            

                 

                        

De laatste dagen en weer naar huis
22. Weer terug in Kathmandu slenterde ik door Thamel, op zoek naar leuke cadeautjes voor thuis. Wilde ik alle geuren opsnuiven en de kleurenpracht op mijn netvlies vastleggen. 

23. Het was tijd om naar huis te gaan. De transfer naar de luchthaven vervulde me met weemoed. Gelukkig had ik ook op de terugreis ruimschoots de tijd. Zo kon ik rustig afscheid nemen en me verheugen om morgen weer thuis te komen. Een schat aan ervaringen, herinneringen en ontmoetingen rijker!

24. Thuis nam ik haast verbaasd mijn eigen woonomgeving in me op, een compleet andere wereld.....ik moest duidelijk nog landen....Het voelde heel fijn om weer dicht(er) bij mijn dochters, familie en vrienden te zijn. 

Anita

Reisverslag: Impressie Trektocht

Poort van de Sanctuary, 6 daagse trektocht in de Himalaya

Nog slechts 1,5 uur rijden verwijderd van Nayapul, het startpunt van onze trektocht. Vol verwachting klopte mijn hart. Eindelijk wandelen in de Himalaya. Wat keek ik hier naar uit! 

Heerlijk zonnig weer, pure lucht en ruimte om me heen. Met mijn stevige stappers zette ik mijn eerste stappen in dit machtige bergmassief, op weg naar Trikhedhunga. Ik voel zelfs, nu ik dit schrijf, nog de kriebels in me borrelen! 

Het werd een ontspannen wandeldag waarbij we op een schitterende plek in de jungle aankwamen voor de overnachting in een guesthouse, pal naast een klaterende waterval. 
                                                                                                                        
            

Voor het slapen gaan nog ontzettend gelachen want ik kon met mijn hand door de naad van de tussenmuur (lees triplex plaat) mijn buurman de hand schudden en welterusten wensen.

Weinig geslapen die nacht op het harde bed met dito kussen, omgeven door de onbekende geluiden van de jungle en mijn slapende/snurkende reisgenoten. De adrenaline stroomde natuurlijk ook nog volop door mijn lijf. 

De volgende dag genoot ik van de prachtig met mos bekleedde bomen, de bamboe, lianen en het constante geklater van water. Het was dit keer echt afzien; al die traptreden omhoog, er leek geen einde aan tekomen! Met trillende benen en moed die naar mijn schoenen gezakt was, kwam ik mezelf tegen. 

Op wilskracht gelopen bereikte ik net voor het donker het dorpje Ghorephani. In het restaurant brandde het haardvuur en genoot ik van warme chocolademelk. Ineens gleed alle inspanning van me af. Ik was toch maar mooi boven gekomen! Genietend keek ik om me heen naar alle bedrijvigheid en verheugde me weer op de nieuwe wandeldag van morgen.

Ruim voor zonsopgang klommen we omhoog naar Poon Hill, waarbij de volle maan ons pad verlichtte naar dit hoogste punt van onze trektocht. 

                          
  
Het werd muisstil toen de eerste zonnestralen boven de bergen uit kwamen. Het leek alsof we massaal onze adem inhielden totdat de zon de besneeuwde bergtoppen geheel verlicht had.
Daarna juichten we, als door het dolle heen, aangestoken door de euforie die dit prachtige schouwspel veroorzaakt had. Geweldig om hier te mogen zijn!

De jubelstemming bleef er goed in zitten. Omgeven door kleurrijke vlinders liep ik regelmatig hele stukken alleen, genietend van de prachtige natuur, de geluiden om me heen en de stilte in mijn hoofd. 

Elke dag werd een feest, het lopen ging steeds gemakkelijker en ik voelde me sterk en krachtig verbonden. Het voelde haast alsof ik 'thuiskwam', zo diep raakte de omgeving me. Telkens weer genoot ik van de schitterende uitzichten, van die hoge bergen in de Himalaya.

Dat werd nog versterkt in het contact met de Nepalezen. Namaste! Wat een respect heb ik gekregen voor de mensen die in de bergen wonen. Leven in het moment, genieten van wat er is en altijd een glimlach.

                     

Anita