Poort van de Sanctuary, 6 daagse trektocht in de Himalaya
 |
Heerlijk zonnig weer, pure lucht en ruimte om me heen. Met mijn stevige stappers zette ik mijn eerste stappen in dit machtige bergmassief, op weg naar Trikhedhunga. Ik voel zelfs, nu ik dit schrijf, nog de kriebels in me borrelen!
Het werd een ontspannen wandeldag waarbij we op een schitterende plek in de jungle aankwamen voor de overnachting in een guesthouse, pal naast een klaterende waterval.
Weinig geslapen die nacht op het harde bed met dito kussen, omgeven door de onbekende geluiden van de jungle en mijn slapende/snurkende reisgenoten. De adrenaline stroomde natuurlijk ook nog volop door mijn lijf.
De volgende dag genoot ik van de prachtig met mos bekleedde bomen, de bamboe, lianen en het constante geklater van water. Het was dit keer echt afzien; al die traptreden omhoog, er leek geen einde aan tekomen! Met trillende benen en moed die naar mijn schoenen gezakt was, kwam ik mezelf tegen.
Op wilskracht gelopen bereikte ik net voor het donker het dorpje Ghorephani. In het restaurant brandde het haardvuur en genoot ik van warme chocolademelk. Ineens gleed alle inspanning van me af. Ik was toch maar mooi boven gekomen! Genietend keek ik om me heen naar alle bedrijvigheid en verheugde me weer op de nieuwe wandeldag van morgen.
Ruim voor zonsopgang klommen we omhoog naar Poon Hill, waarbij de volle maan ons pad verlichtte naar dit hoogste punt van onze trektocht.
Het werd muisstil toen de eerste zonnestralen boven de bergen uit kwamen. Het leek alsof we massaal onze adem inhielden totdat de zon de besneeuwde bergtoppen geheel verlicht had.
Daarna juichten we, als door het dolle heen, aangestoken door de euforie die dit prachtige schouwspel veroorzaakt had. Geweldig om hier te mogen zijn!
De jubelstemming bleef er goed in zitten. Omgeven door kleurrijke vlinders liep ik regelmatig hele stukken alleen, genietend van de prachtige natuur, de geluiden om me heen en de stilte in mijn hoofd.
Elke dag werd een feest, het lopen ging steeds gemakkelijker en ik voelde me sterk en krachtig verbonden. Het voelde haast alsof ik 'thuiskwam', zo diep raakte de omgeving me. Telkens weer genoot ik van de schitterende uitzichten, van die hoge bergen in de Himalaya.
Dat werd nog versterkt in het contact met de Nepalezen. Namaste! Wat een respect heb ik gekregen voor de mensen die in de bergen wonen. Leven in het moment, genieten van wat er is en altijd een glimlach.
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten