Kloosterverblijf

Vroeg wakker geworden na een nacht heerlijk slapen. Buiten hoor ik alleen dierengeluiden, voel de eerste warme zonnestralen op mijn gezicht terwijl ik in mijn dagboekje schrijf. Helaas is de Himalaya range niet te zien, dus kijk ik uit over de heuvels van de koningsvallei.

Aangezien we op een legendarische plek verblijven krijgen we na het ontbijt een rondleiding met uitgebreide uitleg over het hele kloostercomplex. Maar eerst ontbijten.

                 

 

Dit keer heb ik sokken aan zodat ik niet met mijn blote voeten over de stenen vloer hoef te lopen. Ik heb nl. graag warme voeten. Vanochtend komt er een monnik met een soort metalen wastobbe, tot aan de rand toe gevuld met witte boterhammen, waar we brood naar behoefte uit mogen pakken. Daarna volgt een schep pindakaas die op het bord gesmeerd wordt. Heerlijk, ik ben dol op pindakaas! Voor de 'milktea' bedank ik vriendelijk.

We krijgen uitleg over de grote zaal, de beelden en muurschilderingen. Luisteren naar hoe de opleiding en het leven als een boeddhistische monnik er uit ziet. Gaan naar de plek waar boeddha zijn leven aan de hongerige tijgerin gaf om haar welpen te voeden. Het hele gebied is een waar bedevaartsoord waar in stilte een kaarsje wordt gebrand en de vele gebedsvlaggen wensen en intenties in beweging zetten.

                            

's Middags maken we een heerlijke wandeling, bergje op en bergje af en over de smalle paadjes tussen akkers. Het is er zó stil. Een enkeling werkt op het land of waakt over zijn jonge geiten die vrolijk spelen op de rotsblokken. In het gras gezeten geniet ik van de wind in mijn haren en het spel van de dansende vlinders om ons heen. Het is hier zo gemakkelijk om alleen maar 'te zijn'! En daar blijf ik me over verbazen. Het laat me er ook weer bewust van worden hoe gemakkelijk ik thuis weer in 'denken en doen' verval.....Een reminder voor in mijn dagboek, een missie voor thuis!

               

    


Anita

Aankomst in het klooster

En dan, na die laatste bocht, doemt het klooster ineens voor ons op, boven op de heuvel. Ingesteld op een slaapzaal ben ik totaal verrast als we met z'n allen in een guesthouse, mét dakterras, worden ondergebracht, achteraf op het terrein in een mooie tuin.

                        

We krijgen een korte rondleiding zodat we weten waar we ons klokslag 18 uur dienen te melden voor het avondeten. Maar eerst gaan we in de grote zaal het chanten van de monniken mee maken.

Een kleurig geheel met een boventoon aan rood en 'goud', rijk versierde muurschilderingen, wandkleden en grote beelden vormen het decor als we langs de zijkant plaatsnemen op houten banken. Na de laatste gong zitten ook alle kind-monniken 'stil' op hun plek.

Eerlijk gezegd begrijp niks van het gezang en de muziek. Heb af en toe het gevoel dat iedereen iets anders zingt, op een ander moment ermee begint en nog een eigen ritme aanhoudt ook. Op momenten van, voor mijn oren harmonie, klinkt het chanten indrukwekkend en voel ik het in mij resoneren. Net alsof ik er door gedragen wordt.

              

   

Terug op mijn kamer heb ik nog tijd om lekker te douchen en wat spullen uit mijn rugzak te halen. Ik ga op het bed zitten, veer wat op en neer en merk tot mijn grote vreugde dat het een relatief zachte matras is. Yes!

Etenstijd: We nemen plaats op de houten banken, formaat voetenstoof, waar een soort bijzettafeltje voor staat. Ben ik blij met mijn 'geringe' lengte! Er worden metalen kommen uitgedeeld, waardoor ik meteen de associatie met Dinky's etensbakje krijg.....daarna volgt een lepel uit de voorgehouden emmer. De volgende monnik heeft waarachtig een enorme kom, vergelijkbaar met een wasteil, gevuld met rijst bij zich. Dan volgt er curry, opgediend met een grote soeplepel vanuit een metalen emmer. Geweldig. Wat een plaatje is dit! We zitten stilletjes te grinniken en genieten van de kind-monniken die zich vol enthousiasme over hun eten buigen, tussendoor zachtjes kletsten en lachen, Soms wordt er luidkeels gezongen, een soort danklied voor het smakelijke eten lijkt me. Exact een half uur later is het eten op, de zaal leeg en opgeruimd. Deze maaltijd was een nauwelijks te beschrijven belevenis.

Als groep delen we bij een kop gemberthee onze ervaringen en krijgen we het programma van morgen te horen. Daarna vlijen we ons op de zachte matrassen. Zucht, wat een genot!

Anita

Onderweg naar Namo Buddha

We verlaten het kleurrijke stoffige Kathmandu. Een korte rit door de koningsvallei brengt ons naar Panauti. Vanaf hier wandelen we langs aardappelvelden waar druk gewerkt wordt door de plaatselijke bevolking. Ik geniet van het weidse zicht, de stilte en schone lucht. Heerlijk, wandelen!

Als we een klein dorpje naderen komt de pittige geur van drogende kruiden ons tegemoet, net als het mekkeren van de geiten.

                         

Gastvrij worden we uitgenodigd om thee te drinken bij een gezin waar Holi vorig jaar, samen met haar reisgenoten, een solarlamp heeft opgehangen. Ze zijn er erg blij mee en laten vol trots zien dat de lamp goed beschermd wordt tegen stof en vuil (er hangt een plastic zak overheen). De kamer is lekker koel en multifunctioneel! Winkeltje, opslagruimte, keuken en een zit-slaap gelegenheid ineen. Het lukt ons net om met z'n allen op de houten bankjes te zitten. Zo mooi om te zien dat Holi constant geknuffeld wordt door de eigenaresse.

Als we het dorp verlaten gaat het pad flink omhoog en zijn we omgeven door het groen van de bomen in dit bos. Geweldig om weer hier te lopen, te ervaren dat ik mijn cadans als vanzelf op pak tijdens het stijgen. Ik wil zo nog wel uren, dagen door lopen.....

Onder de heilige 'People Tree' smullen we van onze meegebrachte lunch. We blikken vanaf dit punt uit over de lager gelegen aardappelvelden. Er wordt gewassen bij de aanwezige waterput en de kleren worden in de zon zo over de planten gelegd om te drogen. Alles in een heerlijk rustig tempo.

                  

Het lijkt alsof de mensen hier alle tijd hebben....ik voel de rust neerdalen in mezelf en wandel verder in mijn eigen tempo, gevuld met stilte en vreugde.

Anita

Rituelen & Heiligdommen Reis, april 2016

Zo zat ik de dagen, zelfs uren te tellen voordat ik naar Nepal kon vertrekken en zojuist realiseerde ik me dat ik alweer ruim 3 weken thuis ben!

Hoe was je reis wordt me gevraagd: "Geweldig! Zo fijn om weer in Nepal te zijn geweest. Het land te ervaren, de warmte, cultuur en mensen gevoeld te hebben. Ik was er direct weer op mijn plek, heb met volle teugen genoten."  Daarmee lijkt alles gezegd te zijn. Maar dat is natuurlijk niet zo, al raakt het voor mij wel de essentie.

Naar mijn beleving bestond deze reis uit 3 delen; Kloosterverblijf - Wandelen/Natuur - Cultuur. Gevoelsmatig kan ik ook een 3-deling maken: Zijn - Ervaren/Voelen - Genieten. Of is dit 2x4? Daar ga ik dan mooi over schrijven heb ik besloten. Geef ik deze bijzondere reis ook weer een eigen plekje.


                               

                                                                                             

3 Keer is scheepsrecht!

De beslissing is genomen en het ticket geboekt. Op 30 maart vertrek ik naar Nepal, het land waaraan ik mijn hart verloren heb.

Een reis zonder trektocht met veel bijzondere elementen. Kennis maken met weer andere delen van het land. Nieuwsgierig? Neem hier alvast een kijkje: Rituelen & Heiligdommen

3 Keer is scheepsrecht volgens het gezegde én de titel van deze blog. Dus ....binnenkort vlieg ik richting Kathmandu!

Een stukje achtergrond informatie is hier misschien wel op zijn plek.

Op de laatste dag van mijn trektocht in 2013 werd ik ziek. Gesteund door een sherpa, de mantra 'Ohm mani padme hum', heb ik uiteindelijk volledig uitgeput de eindbestemming bereikt. Daar het bed in gedragen. Het doortastende optreden van de gids en een reisgenote maakte het mogelijk om met z'n 3-en per jeep met chauffeur naar het ziekenhuis in Kathmandu te gaan. Een helikopter vliegt nl. niet in het donker door de Himalaya. Ik heb me volledig in vertrouwen aan hun zorgen over gegeven. Een helse rit in het donker hoorde ik een dag later.....

                                

Gelukkig knapte ik snel op en kon ik met de geplande terugvlucht mee naar Nederland. In 2014 wilde ik terug naar Nepal. Had mijn ticket al vroeg gekocht. Helaas bleek ik nog niet fit genoeg om die uitdaging aan te gaan. Met pijn in mijn hart de verstandige beslissing genomen niet te gaan. Zo kon ik mezelf ook de tijd gunnen aan te sterken. Mijn reis liep niet weg.

In april 2015 wist ik het zeker. In mei ga ik naar Nepal: ticket en visum in the pocket, dus ready to go! Helaas werd het land getroffen door een verschrikkelijke aardbeving waardoor mijn reis geannuleerd werd. Wat was ik verdrietig en voelde ik me machteloos om hier in Nederland te zijn en voor mijn gevoel niets te kunnen doen...daarover in een volgend blog meer.

Ik heb nu dus voor de 3e keer een ticket voor Kathmandu, Nepal!

Wordt vervolgd....:-)

Anita