Pelgrimsroute naar de heilige Gosaikunde meren

Vandaag de eerste dag van de trektocht. Hier heb ik naar toe geleefd en er mega veel zin in!

Holi zegt dat het wandelschema aangepast is. We starten vanaf het geplande eindpunt. Een domper want dat betekent een lange rit met de bus in plaats van  een tocht van 2 uur. We leggen ons bij het onvermijdelijke neer. Ineens zegt ze: "1 April kikker in je bil!" Hoezo nog inburgeren?! We waren er met z'n allen ingetuind! Een hilarische start van de Pelgrimsroute......

                     

Na een korte hotsende en klotsende busrit in Sundarijal aangekomen. We klimmen de trappen op naar het begin van het Shiva Puri Reservaat waarna we steeds verder omhoog lopen totdat we de top bereiken, tevens de laatste plek om te lunchen volgens het uithangbord. Oeps...

                   

Het hele gebied lijkt onbewoond, soms loop ik alleen en voel me de koning te rijk. Wat een stilte. Wat een ruimte. En dan...zie ik de eerste besneeuwde bergtoppen! Ik stuiter zo ongeveer van blijdschap. Wat heb ik hier naar uit gekeken. En JA het voelt geweldig! Het lopen gaat soepel, ik voel me geaard en heel sterk ondanks dat het toch pittige wandelingen zijn. Machtig om dit weer te mogen ervaren, weer in de Himalaya te zijn!

               

Inmiddels zijn we in Phedi aangekomen, de laatste plek voordat we ons hoogste punt bereiken van deze trektocht. Het is een bijzondere plek, zo op die uitstekende rotspunt met uitzicht op waar we vandaan komen. Morgen naar de Laurabina La pas op 4.610 meter hoogte. Spannend!

                       

Een hele dag stijgen, over rotsen lopen, door sijpelend water en uiteindelijk in sneeuw. Regelmatig omhoog blikkend naar de top, die maar niet dichterbij lijkt te komen. Ineens ben ik dan toch boven, zie ik de eerste heilige meren. Een onbeschrijfelijk gevoel! Allerlei emoties gaan er door me heen. Ik voel tranen in mijn ogen, ontroering...

Op een steen zittend kijk ik om me heen totdat ik voel dat het tijd wordt om mijn gebedsvlaggen achter te laten en te gaan afdalen naar Gosaikunde.

                   

De laatste dagen lopen we grotendeels bergafwaarts en betreden we langzaamaan weer de bewoonde(re) wereld. Tot het moment komt dat ik weer afscheid neem van de Himalaya...

                    

Anita

Chitwan National Park

                     

Een groot deel van de dag zat ik in de bus. Als enigste toerist was het een bijzondere ervaring. Na aankomst in het resort voelde het verkoelende briesje heerlijk op mijn huid. De zon scheen uitbundig en de stilte was aangenaam.

Ik kreeg een mooie ruime, lichte kamer. Met een paar stappen bevond ik me op het houten terras dat uitkeek over de rivier. Ik genoot van het rustgevende uitzicht.

Met een ranger maakte ik een voettocht door het Tharu dorp. Ik waande me in Afrika! En wat was het hier schoon in verhouding met Kathmandu.

Die nacht werd ik wakker van het gebonk op het dak van golfplaten. 's Ochtends vroeg ik aan de ranger wat het geweest zou kunnen zijn. Verbaasd antwoordde hij: "This is the jungle Lady!"

                         
Na een spannende briefing wisten we wat te doen als we oog in oog kwamen te staan met wilde dieren. Dat was dan meteen het meest indrukwekkende! Tijdens onze jungletocht te voet, over de rivier en op een olifant heb ik geen enkel wild dier gespot....wel een ree en een pauwhaan...wauw..

Gelukkig wel afdrukken van neushoornpoten gezien dus er waren wel degelijk wilde dieren in het Chitwan National Park.
               
                         

De volgende ochtend vroeg uit de veren voor de birdwatch. Veel mooie vogels gezien en gehoord. Maar eerlijk gezegd werd ik afgeleid en aangetrokken door het op gang komen van het dagelijks leven van de Tharu's. Foto's vervangen hier mijn woorden!

                          

                          

                          
 
                          

Na het ontbijt zou ik terug reizen naar Kathmandu, Op weg naar de bus begaf de auto het en daar stonden we dan: Letterlijk in the middel of nowhere. Het komt allemaal goed zei de jongeman die me naar de bus zou brengen....Erop vertrouwen en me eraan over geven was de enigste optie.

Uiteindelijk na een dollemansrit vanuit een ander dorp vertrokken, want 'mijn' bus was zonder mij vertrokken. Niemand sprak Engels dus kon ik alleen maar hopen dat deze bus daadwerkelijk naar Kathmandu zou gaan: This is Nepal Lady! zei ik bij mezelf.

Je begrijpt dat ik goed aangekomen ben :-) Op tijd om me bij mijn reisgenoten aan te sluiten voor de trektocht!

Anita

   

      

Minder bekende plekjes in Kathmandu en Patan

Geland op Tribhuvan Airport en de positieve kriebels gieren door mijn lijf. Yes! Ik ben weer in Nepal! Kijken, ruiken voelen en herkennen. Mooi en bijzonder om zo ver van huis te zijn en me thuis te voelen in deze compleet andere wereld.

Samen met Thomas, Holi en Daan Vermeer mag ik een dag mee met een goede vriend van Holi die ons naar goed verborgen plekken brengt. Vol trots en passie vertelt hij de verhalen die erbij horen.

Geheel verwonderd betreed ik de wereld achter de voorgevels. Door kleine achterdeurtjes via smalle gangen stappen we op prachtige pleinen, met eigen tempels of stupa's. Komen we bij families die er met z'n allen samen wonen.

Bijvoorbeeld deze heilige plek ontstaan rond een heilige boom die ongehinderd groeit. De omgeving wordt er gewoon op aangepast. Een natuurlijke 'voetgangers-zone' tot gevolg!

De daarop volgende dagen struin ik rond door Thamel, Swayambhudnath en de omgeving van het Vajra Hotel. Best gaaf om alleen op pad te gaan!

                                 

Het bevalt goed om zo op mijn gemak aan te komen voordat ik me bij mijn reisgenoten aansluit om samen de Pelgrimsroute naar de heilige Gosaikunde meren te lopen. Ik kijk er naar uit om de Himalaya in te trekken! Maar ik ga eerst naar het Chitwan National Park in de Terai, tegen de grens met India aan.

Aan de vooravond van mijn 2e reis naar Nepal

Begin 2013

Aan de vooravond van de voorbereidingen op mijn 2e reis naar Nepal merk dat ik een soort balans op maak van wat mijn vorige reis me gebracht heeft. Ik durf te stellen dat ik nog steeds ruimte ervaar zowel in mijn lichaam als in mijn leven. Een lieve vriendin schreef dat ik begonnen ben mijn plekje in mijn eigen leven te creëren. Magische woorden!

Balans

Ik ervaar nu duidelijk dat ik ‘mijn verleden’ niet ben en/of hoef te leven. Ik pak dingen anders aan en ben me bewust dat dit een proces is. Dat ik niet ‘zomaar' vanuit een anders denken en doen, andere gevoelens heb. Het bewustzijn is er en dat is waardevol. Tenslotte ben ik ook niet in een paar weken of zelfs jaren gevormd tot de vrouw die ik nu ben. 

Het is belangrijk dat ik mijn gevoel en eventuele angst uitspreek (ook al lijkt het nog zo stom). Zo ben ik eerlijk naar mezelf en de ander toe. Goed geaard zijn en dicht bij mezelf blijven helpen me daarbij. Zo voorkom ik dat er een radartje gaat draaien dat een soort neerwaartse spiraal van gedachten en gevoelens veroorzaakt.

Grenzen

Ik wil grenzen verleggen maar tegelijkertijd binnen mijn eigen grenzen blijven. Grenzen die ik nodig heb om prettig te functioneren. Ook als dat niet binnen de geijkte kaders past. 

Moeilijk om niet meer te willen passen in dat, wat 'men' vindt hoe het hoort. Om me niet meer aan te passen. Niet dat ik nu overal tegenaan wil of ga schoppen. Zo is het zeker niet. Eerder: "Ik mag zijn zoals ik ben. Dat is goed genoeg". Een mantra voor mezelf een stukje dat nog dieper mag wortelen.

                                 

Voelen
Toch neem ik dit thema niet mee op reis naar Nepal. Ik ga voor de ervaring van het lopen, om de kracht van de Himalaya weer te voelen. Om gevoed te worden door de rust en het vertrouwen. Met volle teugen te genieten van alles wat ik tegen ga komen.

Op naar de Top
Dit keer ga ik een week eerder dan mijn reisgenoten naar Nepal voor een eigen programma. Zo mag ik o.a een dag met Daan Vermeer (reisjournalist) en Holi mee om allerlei, voor toeristen minder toegankelijke en bijzondere plekken te bezoeken.

Vertrek ik met een 'touristbus' naar de Terrai, dicht tegen de grens met India, om het Chitwan National Park te bezoeken.

Het hoogtepunt van mijn reis zal echter de Pelgrimsroute naar de heilige Gosaikunde meren zijn. Om die te bereiken zal ik de Laurabina La over steken, een pas op 4.620 meter hoogte. Ik heb er goed voor getraind en mega veel zin in!

Anita