Kloosterverblijf

Vroeg wakker geworden na een nacht heerlijk slapen. Buiten hoor ik alleen dierengeluiden, voel de eerste warme zonnestralen op mijn gezicht terwijl ik in mijn dagboekje schrijf. Helaas is de Himalaya range niet te zien, dus kijk ik uit over de heuvels van de koningsvallei.

Aangezien we op een legendarische plek verblijven krijgen we na het ontbijt een rondleiding met uitgebreide uitleg over het hele kloostercomplex. Maar eerst ontbijten.

                 

 

Dit keer heb ik sokken aan zodat ik niet met mijn blote voeten over de stenen vloer hoef te lopen. Ik heb nl. graag warme voeten. Vanochtend komt er een monnik met een soort metalen wastobbe, tot aan de rand toe gevuld met witte boterhammen, waar we brood naar behoefte uit mogen pakken. Daarna volgt een schep pindakaas die op het bord gesmeerd wordt. Heerlijk, ik ben dol op pindakaas! Voor de 'milktea' bedank ik vriendelijk.

We krijgen uitleg over de grote zaal, de beelden en muurschilderingen. Luisteren naar hoe de opleiding en het leven als een boeddhistische monnik er uit ziet. Gaan naar de plek waar boeddha zijn leven aan de hongerige tijgerin gaf om haar welpen te voeden. Het hele gebied is een waar bedevaartsoord waar in stilte een kaarsje wordt gebrand en de vele gebedsvlaggen wensen en intenties in beweging zetten.

                            

's Middags maken we een heerlijke wandeling, bergje op en bergje af en over de smalle paadjes tussen akkers. Het is er zó stil. Een enkeling werkt op het land of waakt over zijn jonge geiten die vrolijk spelen op de rotsblokken. In het gras gezeten geniet ik van de wind in mijn haren en het spel van de dansende vlinders om ons heen. Het is hier zo gemakkelijk om alleen maar 'te zijn'! En daar blijf ik me over verbazen. Het laat me er ook weer bewust van worden hoe gemakkelijk ik thuis weer in 'denken en doen' verval.....Een reminder voor in mijn dagboek, een missie voor thuis!

               

    


Anita

Aankomst in het klooster

En dan, na die laatste bocht, doemt het klooster ineens voor ons op, boven op de heuvel. Ingesteld op een slaapzaal ben ik totaal verrast als we met z'n allen in een guesthouse, mét dakterras, worden ondergebracht, achteraf op het terrein in een mooie tuin.

                        

We krijgen een korte rondleiding zodat we weten waar we ons klokslag 18 uur dienen te melden voor het avondeten. Maar eerst gaan we in de grote zaal het chanten van de monniken mee maken.

Een kleurig geheel met een boventoon aan rood en 'goud', rijk versierde muurschilderingen, wandkleden en grote beelden vormen het decor als we langs de zijkant plaatsnemen op houten banken. Na de laatste gong zitten ook alle kind-monniken 'stil' op hun plek.

Eerlijk gezegd begrijp niks van het gezang en de muziek. Heb af en toe het gevoel dat iedereen iets anders zingt, op een ander moment ermee begint en nog een eigen ritme aanhoudt ook. Op momenten van, voor mijn oren harmonie, klinkt het chanten indrukwekkend en voel ik het in mij resoneren. Net alsof ik er door gedragen wordt.

              

   

Terug op mijn kamer heb ik nog tijd om lekker te douchen en wat spullen uit mijn rugzak te halen. Ik ga op het bed zitten, veer wat op en neer en merk tot mijn grote vreugde dat het een relatief zachte matras is. Yes!

Etenstijd: We nemen plaats op de houten banken, formaat voetenstoof, waar een soort bijzettafeltje voor staat. Ben ik blij met mijn 'geringe' lengte! Er worden metalen kommen uitgedeeld, waardoor ik meteen de associatie met Dinky's etensbakje krijg.....daarna volgt een lepel uit de voorgehouden emmer. De volgende monnik heeft waarachtig een enorme kom, vergelijkbaar met een wasteil, gevuld met rijst bij zich. Dan volgt er curry, opgediend met een grote soeplepel vanuit een metalen emmer. Geweldig. Wat een plaatje is dit! We zitten stilletjes te grinniken en genieten van de kind-monniken die zich vol enthousiasme over hun eten buigen, tussendoor zachtjes kletsten en lachen, Soms wordt er luidkeels gezongen, een soort danklied voor het smakelijke eten lijkt me. Exact een half uur later is het eten op, de zaal leeg en opgeruimd. Deze maaltijd was een nauwelijks te beschrijven belevenis.

Als groep delen we bij een kop gemberthee onze ervaringen en krijgen we het programma van morgen te horen. Daarna vlijen we ons op de zachte matrassen. Zucht, wat een genot!

Anita

Onderweg naar Namo Buddha

We verlaten het kleurrijke stoffige Kathmandu. Een korte rit door de koningsvallei brengt ons naar Panauti. Vanaf hier wandelen we langs aardappelvelden waar druk gewerkt wordt door de plaatselijke bevolking. Ik geniet van het weidse zicht, de stilte en schone lucht. Heerlijk, wandelen!

Als we een klein dorpje naderen komt de pittige geur van drogende kruiden ons tegemoet, net als het mekkeren van de geiten.

                         

Gastvrij worden we uitgenodigd om thee te drinken bij een gezin waar Holi vorig jaar, samen met haar reisgenoten, een solarlamp heeft opgehangen. Ze zijn er erg blij mee en laten vol trots zien dat de lamp goed beschermd wordt tegen stof en vuil (er hangt een plastic zak overheen). De kamer is lekker koel en multifunctioneel! Winkeltje, opslagruimte, keuken en een zit-slaap gelegenheid ineen. Het lukt ons net om met z'n allen op de houten bankjes te zitten. Zo mooi om te zien dat Holi constant geknuffeld wordt door de eigenaresse.

Als we het dorp verlaten gaat het pad flink omhoog en zijn we omgeven door het groen van de bomen in dit bos. Geweldig om weer hier te lopen, te ervaren dat ik mijn cadans als vanzelf op pak tijdens het stijgen. Ik wil zo nog wel uren, dagen door lopen.....

Onder de heilige 'People Tree' smullen we van onze meegebrachte lunch. We blikken vanaf dit punt uit over de lager gelegen aardappelvelden. Er wordt gewassen bij de aanwezige waterput en de kleren worden in de zon zo over de planten gelegd om te drogen. Alles in een heerlijk rustig tempo.

                  

Het lijkt alsof de mensen hier alle tijd hebben....ik voel de rust neerdalen in mezelf en wandel verder in mijn eigen tempo, gevuld met stilte en vreugde.

Anita

Rituelen & Heiligdommen Reis, april 2016

Zo zat ik de dagen, zelfs uren te tellen voordat ik naar Nepal kon vertrekken en zojuist realiseerde ik me dat ik alweer ruim 3 weken thuis ben!

Hoe was je reis wordt me gevraagd: "Geweldig! Zo fijn om weer in Nepal te zijn geweest. Het land te ervaren, de warmte, cultuur en mensen gevoeld te hebben. Ik was er direct weer op mijn plek, heb met volle teugen genoten."  Daarmee lijkt alles gezegd te zijn. Maar dat is natuurlijk niet zo, al raakt het voor mij wel de essentie.

Naar mijn beleving bestond deze reis uit 3 delen; Kloosterverblijf - Wandelen/Natuur - Cultuur. Gevoelsmatig kan ik ook een 3-deling maken: Zijn - Ervaren/Voelen - Genieten. Of is dit 2x4? Daar ga ik dan mooi over schrijven heb ik besloten. Geef ik deze bijzondere reis ook weer een eigen plekje.


                               

                                                                                             

3 Keer is scheepsrecht!

De beslissing is genomen en het ticket geboekt. Op 30 maart vertrek ik naar Nepal, het land waaraan ik mijn hart verloren heb.

Een reis zonder trektocht met veel bijzondere elementen. Kennis maken met weer andere delen van het land. Nieuwsgierig? Neem hier alvast een kijkje: Rituelen & Heiligdommen

3 Keer is scheepsrecht volgens het gezegde én de titel van deze blog. Dus ....binnenkort vlieg ik richting Kathmandu!

Een stukje achtergrond informatie is hier misschien wel op zijn plek.

Op de laatste dag van mijn trektocht in 2013 werd ik ziek. Gesteund door een sherpa, de mantra 'Ohm mani padme hum', heb ik uiteindelijk volledig uitgeput de eindbestemming bereikt. Daar het bed in gedragen. Het doortastende optreden van de gids en een reisgenote maakte het mogelijk om met z'n 3-en per jeep met chauffeur naar het ziekenhuis in Kathmandu te gaan. Een helikopter vliegt nl. niet in het donker door de Himalaya. Ik heb me volledig in vertrouwen aan hun zorgen over gegeven. Een helse rit in het donker hoorde ik een dag later.....

                                

Gelukkig knapte ik snel op en kon ik met de geplande terugvlucht mee naar Nederland. In 2014 wilde ik terug naar Nepal. Had mijn ticket al vroeg gekocht. Helaas bleek ik nog niet fit genoeg om die uitdaging aan te gaan. Met pijn in mijn hart de verstandige beslissing genomen niet te gaan. Zo kon ik mezelf ook de tijd gunnen aan te sterken. Mijn reis liep niet weg.

In april 2015 wist ik het zeker. In mei ga ik naar Nepal: ticket en visum in the pocket, dus ready to go! Helaas werd het land getroffen door een verschrikkelijke aardbeving waardoor mijn reis geannuleerd werd. Wat was ik verdrietig en voelde ik me machteloos om hier in Nederland te zijn en voor mijn gevoel niets te kunnen doen...daarover in een volgend blog meer.

Ik heb nu dus voor de 3e keer een ticket voor Kathmandu, Nepal!

Wordt vervolgd....:-)

Anita

Pelgrimsroute naar de heilige Gosaikunde meren

Vandaag de eerste dag van de trektocht. Hier heb ik naar toe geleefd en er mega veel zin in!

Holi zegt dat het wandelschema aangepast is. We starten vanaf het geplande eindpunt. Een domper want dat betekent een lange rit met de bus in plaats van  een tocht van 2 uur. We leggen ons bij het onvermijdelijke neer. Ineens zegt ze: "1 April kikker in je bil!" Hoezo nog inburgeren?! We waren er met z'n allen ingetuind! Een hilarische start van de Pelgrimsroute......

                     

Na een korte hotsende en klotsende busrit in Sundarijal aangekomen. We klimmen de trappen op naar het begin van het Shiva Puri Reservaat waarna we steeds verder omhoog lopen totdat we de top bereiken, tevens de laatste plek om te lunchen volgens het uithangbord. Oeps...

                   

Het hele gebied lijkt onbewoond, soms loop ik alleen en voel me de koning te rijk. Wat een stilte. Wat een ruimte. En dan...zie ik de eerste besneeuwde bergtoppen! Ik stuiter zo ongeveer van blijdschap. Wat heb ik hier naar uit gekeken. En JA het voelt geweldig! Het lopen gaat soepel, ik voel me geaard en heel sterk ondanks dat het toch pittige wandelingen zijn. Machtig om dit weer te mogen ervaren, weer in de Himalaya te zijn!

               

Inmiddels zijn we in Phedi aangekomen, de laatste plek voordat we ons hoogste punt bereiken van deze trektocht. Het is een bijzondere plek, zo op die uitstekende rotspunt met uitzicht op waar we vandaan komen. Morgen naar de Laurabina La pas op 4.610 meter hoogte. Spannend!

                       

Een hele dag stijgen, over rotsen lopen, door sijpelend water en uiteindelijk in sneeuw. Regelmatig omhoog blikkend naar de top, die maar niet dichterbij lijkt te komen. Ineens ben ik dan toch boven, zie ik de eerste heilige meren. Een onbeschrijfelijk gevoel! Allerlei emoties gaan er door me heen. Ik voel tranen in mijn ogen, ontroering...

Op een steen zittend kijk ik om me heen totdat ik voel dat het tijd wordt om mijn gebedsvlaggen achter te laten en te gaan afdalen naar Gosaikunde.

                   

De laatste dagen lopen we grotendeels bergafwaarts en betreden we langzaamaan weer de bewoonde(re) wereld. Tot het moment komt dat ik weer afscheid neem van de Himalaya...

                    

Anita

Chitwan National Park

                     

Een groot deel van de dag zat ik in de bus. Als enigste toerist was het een bijzondere ervaring. Na aankomst in het resort voelde het verkoelende briesje heerlijk op mijn huid. De zon scheen uitbundig en de stilte was aangenaam.

Ik kreeg een mooie ruime, lichte kamer. Met een paar stappen bevond ik me op het houten terras dat uitkeek over de rivier. Ik genoot van het rustgevende uitzicht.

Met een ranger maakte ik een voettocht door het Tharu dorp. Ik waande me in Afrika! En wat was het hier schoon in verhouding met Kathmandu.

Die nacht werd ik wakker van het gebonk op het dak van golfplaten. 's Ochtends vroeg ik aan de ranger wat het geweest zou kunnen zijn. Verbaasd antwoordde hij: "This is the jungle Lady!"

                         
Na een spannende briefing wisten we wat te doen als we oog in oog kwamen te staan met wilde dieren. Dat was dan meteen het meest indrukwekkende! Tijdens onze jungletocht te voet, over de rivier en op een olifant heb ik geen enkel wild dier gespot....wel een ree en een pauwhaan...wauw..

Gelukkig wel afdrukken van neushoornpoten gezien dus er waren wel degelijk wilde dieren in het Chitwan National Park.
               
                         

De volgende ochtend vroeg uit de veren voor de birdwatch. Veel mooie vogels gezien en gehoord. Maar eerlijk gezegd werd ik afgeleid en aangetrokken door het op gang komen van het dagelijks leven van de Tharu's. Foto's vervangen hier mijn woorden!

                          

                          

                          
 
                          

Na het ontbijt zou ik terug reizen naar Kathmandu, Op weg naar de bus begaf de auto het en daar stonden we dan: Letterlijk in the middel of nowhere. Het komt allemaal goed zei de jongeman die me naar de bus zou brengen....Erop vertrouwen en me eraan over geven was de enigste optie.

Uiteindelijk na een dollemansrit vanuit een ander dorp vertrokken, want 'mijn' bus was zonder mij vertrokken. Niemand sprak Engels dus kon ik alleen maar hopen dat deze bus daadwerkelijk naar Kathmandu zou gaan: This is Nepal Lady! zei ik bij mezelf.

Je begrijpt dat ik goed aangekomen ben :-) Op tijd om me bij mijn reisgenoten aan te sluiten voor de trektocht!

Anita